Ημερολόγιο
Εύα Κοτανίδη : Με αφορμή την παράσταση "Δαλιδά, Τραγουδώντας μέχρι το τέλος", μιλά στο Femina Lab για τις ηρωίδες του θεάτρου και της ζωής….
Το Femina Lab, μέσα από τη στήλη «Πρόσωπα», συνδιαλέγεται και φωτίζει γυναίκες που αγωνίζονται καθημερινά, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, ενάντια σε κάθε μορφή βίας, ανισότητας και καταπάτησης των θεμελιωδών γυναικείων δικαιωμάτων.
Η Εύα Κοτανίδη, Ελληνογαλλίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια, με αφορμή την παράσταση "Δαλιδά, Τραγουδώντας μέχρι το τέλος" , 10-19/10/23, στην αίθουσα διδασκαλίας μουσικής βιβλιοθήκης του Μεγάρου Μουσικής, μιλά στο Femina Lab για τις ηρωίδες του θεάτρου και της ζωής….
Κα Κοτανίδη, επηρέασαν την άποψη/ τις θέσεις σας/τις σκέψεις σας για το γυναικείο ζήτημα, οι γυναικείοι ρόλοι που υποδυθήκατε κατά καιρούς ή θα λέγατε ότι συνέβη το αντίστροφο;
Έχουν συμβεί και τα δύο! Όσο θέλεις να μιλήσεις για τη γυναίκα και την ιστορία της, τη διαδρομή της, τα επιτεύγματα της, τον αγώνα της, τα αδιέξοδά της, την πορεία της, την εξέλιξη της, τόσο βρίσκεις θεατρικές ηρωίδες μέσα από τις οποίες μπορείς να εκφράσεις, να υποστηρίξεις, να παρουσιάσεις σκηνικά τις πολλές και διαφορετικές πτυχές της γυναικείας υπόστασης. Κι όσο μελετάς τις θεατρικές ηρωίδες, τόσο ανακαλύπτεις, μαθαίνεις, εμβαθύνεις, επηρεάζεσαι και εμπλουτίζεις το γυναικείο σου ψυχισμό, τη συνείδησή σου σαν γυναίκα.
Ποιο ήταν το μεγαλύτερο «μάθημα» που πήρατε μέσα από την ενασχόλησή σας να προετοιμάσετε την παράσταση Woman; Με ποια κριτήρια επιλέξατε τις γυναικείες μορφές που ενσαρκώθηκαν;
Η παράσταση Woman ήταν ένα πολύ μεγάλο εγχείρημα, ένα πολύ μεγάλο στοίχημα για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Ένας από αυτούς ήταν ακριβώς αυτός: το πόσες γυναίκες μπορούμε να χωρέσουμε μέσα σε μια παράσταση. Για πόσες ιστορίες να μιλήσουμε; Σε ποια σημεία της ιστορίας να εμβαθύνουμε περισσότερο; Σε τι να δώσουμε μεγαλύτερη έμφαση; Στην κακοποίηση; Την κλειτοριδεκτομή; Το λιθοβολισμό; Το γάμο πριν την ενηλικίωση; Το θέμα της μητρότητας; Το trafficking; Τις μάγισσες; Τη σεξουαλική απελευθέρωση; Τις σουφραζέτες; Ξετυλίξαμε λοιπόν το νήμα σιγά-σιγά, με κεντρικό άξονα την ηρωίδα του Ίψεν, τη Νόρα και ξεκινώντας από τη μητριαρχία. Ξεκινήσαμε από την αρχή της ιστορίας, συζητώντας πολύ, όλοι μαζί και τελικά “ενσαρκώσαμε”, δώσαμε “φωνή” σε εκείνες χωρίς τις οποίες δε θα μπορούσε να έχει εξελιχτεί η ιστορία – σε διάφορους τομείς, αυτές που παρουσιάζουν δραματικό ενδιαφέρον ή και αυτές για τις οποίες υπάρχει υλικό το οποίο μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε σκηνικά. Ήταν ένα πολύ δύσκολο παζλ που φτιάχτηκε από πολλά μικρά κομμάτια, πολύ προσεκτικά και με πολλή, πολλή δουλειά. Και αγάπη. Για τη Γυναίκα.
Μέσα από αυτή την παράσταση κατανόησα βαθιά τη γυναικεία μου υπόσταση και συνειδητοποίησα, αποδέχτηκα πολλά κομμάτια μου που δεν είχα καν ανακαλύψει ως τότε...
Το Woman ήταν ένα τεράστιο μάθημα, ένα συγκλονιστικό “ταξίδι” για όλους εμάς που δουλέψαμε και φτιάξαμε αυτή την παράσταση, αλλά – απ' ότι έχω καταλάβει- και όλους όσους το παρακολούθησαν...
“ …Η Dalida είναι η καθεμία από εμάς. Στο σήμερα, στο πάντα, στο διηνεκές. Και η παράσταση μιλάει για τη διαδρομή μιας γυναίκας να βρει και να αποδεχτεί τη γυναικεία της υπόσταση σε όλο της το μεγαλείο, σε όλες της τις διαστάσεις και να βρει την ισορροπία.”
Τι μπορεί να είναι το φως και το σκοτάδι στη ζωή μιας γυναίκας, σήμερα; Υπάρχουν άραγε πολλές «Dalida» ανάμεσά μας; Ποιο μήνυμα θα θέλατε να τους στείλετε;
Αυτός ο “χορός” ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι που ταλαιπώρησε τη Dalida, ή αλλιώς τη Yolanda Christina Gigliotti είναι αυτή εσωτερική σύγκρουση που βιώνει μια γυναίκα που θέλει να είναι ευτυχισμένη στην προσωπική της ζωή αλλά συγχρόνως να κάνει και καριέρα. Που μπορεί να είναι επιτυχημένη στον επαγγελματικό τομέα αλλά να βιώνει ταυτόχρονα μια μεγάλη μοναξιά. Να πληρώνει τίμημα για την τόλμη της, για το πόσο πρωτοποριακή είναι, για τη δύναμη της. Γιατί θεωρείται πιο φυσιολογικό να ακολουθεί η γυναίκα τον άντρα παρά το αντίθετο. Ακόμα και σήμερα. Και τη Dalida, εκείνη την εποχή ειδικά, δε μπορούσε να την ακολουθήσει κανένας άντρας (από αυτούς που διάλεγε). Οι περισσότεροι ένιωθαν λίγοι δίπλα της κι όταν έφευγε από κοντά τους εκείνοι μετά έφευγαν κι από τη ζωή... Η λάμψη ήταν τέτοια που τους “έκαιγε”. Όμως αυτή η λάμψη τύφλωνε και την ίδια και δεν μπορούσε να δει καθαρά. Δεν έβλεπε πως θα μπορούσε να ισορροπήσει τις διαφορετικές της πτυχές και τελικά απαρνήθηκε ένα κομμάτι του εαυτού της... το πιο σκοτεινό... Όμως όπου και να πας, τον εαυτό σου μαζί τον κουβαλάς...
Η Dalida δεν έκανε οικογένεια. Δεν είχε σύντροφο. Το κοινό της ήταν η οικογένεια της και το σπίτι της η σκηνή. Τόσο απόλυτο και σκληρό... Δόθηκε ολοκληρωτικά. Αγαπήθηκε από όλο τον κόσμο. “Πέτυχε στη ζωή αλλά απέτυχε στη ζωή της”, όπως είπε και η ίδια.
Η Dalida είναι η καθεμία από εμάς. Στο σήμερα, στο πάντα, στο διηνεκές. Και η παράσταση μιλάει για τη διαδρομή μιας γυναίκας να βρει και να αποδεχτεί τη γυναικεία της υπόσταση σε όλο της το μεγαλείο, σε όλες της τις διαστάσεις και να βρει την ισορροπία.
Εκείνη δεν το κατάφερε.
Όμως έχει τόσα να μας μάθει...
Κι “άνοιξε το δρόμο” για πολλές από εμάς.
Ποιο είναι το όραμά σας; Που και πως θα θέλατε να δείτε την Εύα ως καλλιτέχνη και ως γυναίκα τα επόμενα χρόνια;
Το όραμά μου είναι να συνεχίσω να κάνω τη δουλειά μου, που τόσο αγαπώ. Με σεβασμό, με αφοσίωση, με αγάπη προς το κοινό αλλά και προς τις ηρωίδες που ενσαρκώνω. Είτε είναι στην τηλεόραση, στο σινεμά, είτε στο θέατρο. Θέλω να συνεχίσω να δημιουργώ, να προτείνω θεάματα στο κοινό που συνδυάζουν το θέατρο και τη μουσική, που ψυχαγωγούν, που προβληματίζουν, που εμπλουτίζουν τον ψυχισμό του θεατή. Που τον κάνουν να ανακαλύπτει, να μαθαίνει, να γελάει, να συγκινείται. Να ζει μια όμορφη εμπειρία.
“…Μέσα από αυτή την παράσταση κατανόησα βαθιά τη γυναικεία μου υπόσταση και συνειδητοποίησα, αποδέχτηκα πολλά κομμάτια μου που δεν είχα καν ανακαλύψει ως τότε...
Το Woman ήταν ένα τεράστιο μάθημα, ένα συγκλονιστικό “ταξίδι” για όλους εμάς που δουλέψαμε και φτιάξαμε αυτή την παράσταση, αλλά – απ' ότι έχω καταλάβει- και όλους όσους το παρακολούθησαν...″
Είχα την τύχη να έχω για πατέρα το Γιώργο Κοτανίδη. Παιδί του “Ελεύθερου Θεάτρου” εκείνος, με έμαθε ότι το θέατρο είναι δημιουργία και με έσπρωχνε να κάνω δικές μου παραστάσεις. Με έμαθε πως να “μαγειρεύω” δικές μου δουλειές. Κάναμε άλλωστε και πολλές παραγωγές μαζί...
Όσο λοιπόν έχω έμπνευση, ιδέες, κέφι, χαρά για τη δουλειά και αντοχές, όραμα μου είναι να συνεχίσω να προτείνω-συστήνω καινούρια Project, καινούριες ηρωίδες και ήρωες στο κοινό!
Ελπίζοντας αυτό να τις αγκαλιάζει δίνοντας το παρόν.
Πόσο σας επηρεάζει ο ψυχισμός των χαρακτήρων που υποδύεστε τη δεδομένη στιγμή; Η «Dalida» είναι μια δύσκολη, εξαντλητική παράσταση. Τι συμβαίνει όταν κλείνουν τα φώτα;
Η Dalida είναι δύσκολη παράσταση αλλά είναι τέτοια η χαρά μου που την ενσαρκώνω, που εκείνη την ώρα πετάω! Και μετά, όταν κατεβαίνω από τη σκηνή, είναι τέτοια η συγκίνηση και η χαρά που εισπράττω από τους θεατές που η κούραση φεύγει... Σε κάθε κύκλο παραστάσεων που κάνω ζω μια πολύ ιδιαίτερη εμπειρία. Είναι σαν... η Dalida να μου κάνει παρέα και να μου δίνει τη δύναμη και την αντοχή – ψυχικά και οργανικά- να ανεβαίνω εκεί πάνω και να λέω την ιστορία της!
ΕΥΑ ΚΟΤΑΝΙΔΗ
Η Εύα Κοτανίδη είναι Eλληνογαλλίδα ηθοποιός και τραγουδίστρια.
Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι. Παρακολούθησε σεμινάρια στην École Florent και στο Théâtre des cinquante του Αντρέα Βουτσινά και φοίτησε για 3 χρόνια και στο Studio Pygmalion.
Στο θέατρο μερικές από τις συνεργασίες της ενδεικτικά είναι: «Dalida, τραγουδώντας μέχρι το τέλος» μουσικο-θεατρική παράσταση σε κείμενα της ιδίας και σκηνοθεσία Νεκταρίας Γιαννουδάκη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, «Woman» μουσικο-θεατρική παράσταση σε κείμενα της ιδίας- Μάνου Καρατζογιάννη – Γιώργου Κοτανίδη - Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη και σε σκηνοθεσία του τελευταίου στο Θέατρο Τέχνης, «Θα σε πάρει ο δρόμος» του Σάκη Σερέφα σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολάρι στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, «Rock and Roll» του Tom Stoppard σε σκηνοθεσία Γιώργου Κοτανίδη στο Θέατρο Πόρτα, «Οι αγνοούμενοι» του Βασίλη Κατσικονούρη σε σκηνοθεσία Δημοσθένη Παπαδόπουλου στο Θέατρο Ροές, «17η νύχτα» του Απόστολου Δοξιάδη σε σκηνοθεσία Αντώνη Καφετζόπουλου στο Θέατρο Άνεσις, «Ένα καινούριο κόκκινο» του Howard Barker σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη στο Θέατρο Πόρτα και άλλα.