Οι «τυχερές»

Για να είμαι αρκετά ειλικρινής, μεγαλώνοντας σε ένα αρκετά υποστηρικτικό και προστατευτικό περιβάλλον, δεν θυμάμαι κάποια συγκεκριμένη εμπειρία που να νιώθω παγιδευμένη στο κέντρο πατριαρχικών αντιλήψεων. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν έχω υπάρξει ή ότι τα έμφυλα στερεότυπα δεν είναι διάχυτα παντού στην κοινωνία και στην καθημερινότητά μας. Παρ ’όλα αυτά, θα πρέπει να παραδεχθώ ότι δεν βιώνω στον ίδιο βαθμό την έμφυλη προκατάληψη, δεδομένου ότι η κοινωνική μου τάξη, η φυλή μου και ο σεξουαλικός μου προσανατολισμός ταυτίζονται αρκετά με αυτό που θεωρείται «κοινωνικά αποδεκτό».

Μεγαλώνοντας, είχα την τύχη να έχω δύο γονείς που ποτέ δεν με περιόρισαν σε κοινωνικούς ρόλους με βάση το φύλο μου. Ποτέ δεν είχα το κλασσικό ροζ δωμάτιο, πότε δεν βάφτηκα με τα καλλυντικά της μαμάς μου, ποτέ δεν ντύθηκα πριγκίπισσα. Ενώ είχα αναμνήσεις και εμπειρίες με τη μαμά μου και τις φίλες της να προσπαθούν να μου εξηγήσουν τους αγώνες που δόθηκαν για το δικαίωμα της άμβλωσης, δεν ήταν κάτι που ποτέ συζήτησα ως έφηβη με φίλους μου. Ένιωθα ότι ήταν όλα δεδομένα. Δεν υπήρχε κάτι ακόμη να κερδηθεί, κάποια ανάγκη για αγώνα. Μέχρι που έκλεισα τα 14.

Η κοινωνία του σχολείου ήταν οριακά κανιβαλιστική. Σχολιασμοί για το αν η σεξουαλική σου ζωή είχε ξεκινήσει νωρίτερα ή αργότερα από όταν θα έπρεπε, αν ντυνόσουν ωραία ή αρκετά προκλητικά. Ακόμη θυμάμαι πως το άγχος μου αν ανέβαινα στον πίνακα, δεν ήταν το αν θα έλυνα την άσκηση, γιατί θα την έλυνα αυτό ήταν το μόνο μου ψήγμα αυτοπεποίθησης. Αντίθετα, ήταν το ότι θα σχολιαζόταν το σώμα μου, τα ρούχα μου, τα μαλλιά μου και φυσικά το σχήμα και η διαγραφή του εσωρούχου μου.

Φίλες μου βρέθηκαν στο κέντρο κουτσομπολιών για τη σεξουαλική τους ζωή και θύμωσα, φώναξα, τσακώθηκα και τις υπερασπίστηκα. Αλλά μετά το ξέχασα. Είχα αυτή την ψευδαίσθηση ότι δεν ήταν η κοινωνία έτσι, απλά το περιοριστικό κλίμα του σχολείου μου. Και μετά πήγα στο πανεπιστήμιο. Και εκεί που άρχισα να νιώθω περισσότερο γυναίκα, άρχισα να αγχώνομαι, να αγανακτώ και να φοβάμαι.

Το να ζεις με το φόβο πως μπορεί κάποια στιγμή φωτογραφίες σου ή προσωπικές σου στιγμές να ξεφύγουν από τα όρια της ιδιωτικότητας είναι κάτι που έχει κανονικοποιηθεί. Και το έχω νιώσει και το έχω δει γύρω μου περισσότερες φορές από όσες θα ήθελα. Και μετά όμως ποιον να κατηγορήσεις και από ποιον να ζητήσεις την ευθύνη. Και αφού το ξέχασα και αυτό, γνώρισα και άκουσα εμπειρίες γυναικών από άλλες χώρες.

Και φοβήθηκα ότι δεν θα έχω σε λίγο ούτε εγώ δικαίωμα επιλογής πάνω στο σώμα μου. Αλλά το ξέχασα και αυτό μετά από λίγο. Και όταν φεύγει ο φόβος, το άγχος και η αγανάκτηση, έρχεται η ντροπή. Ντροπή που δεν αγωνίζομαι, που δεν εκφράζω το θυμό μου, που φοβάμαι. Και ίσως η αυτή η ντροπή να είναι κάτι καλό, αλλά όχι αρκετό.

Η Ρόζα Σαρακατσάνου είναι απόφοιτος ψυχολογίας με ειδίκευση στην κοινωνική ψυχολογία. Αυτό το διάστημα είναι διδακτορική φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ στο Ηνωμένο Βασίλειο. Από το 2019 έχει ξεκινήσει το εθελοντικό της ταξίδι στη ΧΕΝ.

Η Χ.Ε.Ν. Ελλάδος, δεν ευθύνεται για οιαδήποτε άποψη εκφραστεί και φιλοξενηθεί από το feminalab.gr, από φυσικό πρόσωπο, εταιρεία, οργανισμό. Οι απόψεις αυτές βαραίνουν και ευθύνουν αποκλειστικά το φορέα που τις εκφράζει και δεν υιοθετούνται από τη ΧΕΝ Ελλάδος.