Ημερολόγιο
Κλ(Ε)ισέ* τις φωνούλες…
*Κλισέ: γαλλική cliché, τυποποιημένη και πολυχρησιμοποιημένη,
τετριμμένη έκφραση ή μοτίβο, ιδεοληπτικό στερεότυπο, προκατάληψη.
-ΕΚΕΙΝΗ-
6:30
Χτυπάει το ξυπνητήρι…ξεκινάει η μέρα, κοιτάς τον καθρέφτη καθώς ετοιμάζεσαι κι αμέσως έρχεται το πρώτο χτύπημα. «Βάψου», σου λέει μια φωνή, «θα σου πουν πως πάλι δείχνεις άρρωστη…και ντύσου! Όμορφα, θηλυκά, αλλά όχι τόσο ώστε να προκαλείς, να μη λένε ότι αποζητάς την προσοχή τους…»
8:00
Βρίσκεσαι το δρόμο και χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι εκείνη η φίλη που έχει κάνει οικογένεια 5 χρόνια πριν… «Πώς πήγε χθες το ραντεβού; Τι; Πάλι δεν σου άρεσε; Μα ρίξε λίγο τα στάνταρ σου, έτσι όπως κάνεις θα μείνεις στο ράφι. Είσαι 30 χρονών πια, πότε θα παντρευτείς και θα κάνεις παιδιά, κοίτα λίγο το μέλλον σου;»…αυτή την κασέτα πλέον την ξέρεις απ΄ έξω. Όσο όμως κι αν έχεις μάθει να την αγνοείς, κάτι μέσα σου φωνάζει…
8:30
Είσαι πλέον στη δουλειά, σε αυτή τη δουλειά που τόσο πάσχισες να αποκτήσεις. Πόσο διάβασμα έριξες, πόσα πτυχία πήρες και τελικά κατάφερες να πετύχεις. Κάτσε μη βιάζεσαι, ούτε εδώ θα ακούσεις το μπράβο! «Μα είναι δυνατόν να νομίζεις ότι πήρε τη θέση με την αξία της; Γυναίκα σε τόσο απαιτητικό πόστο…το αποκλείω…η κοντή της φούστα μάλλον πάλι τη βοήθησε»…
Μόλις ξεκίνησε η μέρα και ξέρεις την συνέχεια, γιατί το ίδιο ή ένα παρόμοιο σκηνικό ζεις κι εσύ! Οι φωνούλες αυτές όλο και πολλαπλασιάζονται, όλο και δυναμώνουν με μόνο τους σκοπό να σου δείξουν πόσο διαφορετική είσαι, πόσο πιο αδύναμη και πόσο υστερείς…Πάμε να το δούμε από μία άλλη οπτική…
-ΕΚΕΙΝΟΣ-
6:30
Ξυπνάς, πίνεις 2 γουλιές καφέ και ντύνεσαι.
8:00
Χτυπάει το τηλέφωνο… «Πώς είσαι; Τι κάνει η κοπέλα σου; Κοίτα μη σε τυλίξει, είσαι 30 χρονών ακόμα, νέο παιδί, έχεις όλη την ζωή μπροστά σου. Δεν είσαι για παντρειές τώρα!»
8:30
Επιτέλους στη δουλειά. Εδώ ο λόγος σου περνάει περισσότερο από παντού! Εξάλλου όλοι σέβονται το αφεντικό που με την αξία του και με τόσους κόπους κατάφερε να ξεχωρίσει.
Δύο μικρές καθημερινές ιστορίες. Δύο απτά παραδείγματα των στερεοτυπικών αντιλήψεων και της αντανάκλασής τους στα δύο φύλα. Λίγο υπερβολικά θα έλεγε κανείς, απολύτως ρεαλιστικά θα συμπλήρωνα εγώ. Τα μοτίβα αυτά μέρα με τη μέρα διογκώνονται. Δε χρειάζεται να αναζητήσει κανείς κάποιο βαρύγδουπο παράδειγμα, καθώς η πιο επικίνδυνη μορφή τους είναι αυτή που κρύβεται πίσω από τον αθώο μανδύα της καθημερινότητας, του αστεϊσμού, του πειράγματος, του «εγώ δε θέλω να σε πληγώσω, εγώ για το καλό σου το λέω».
Στην εποχή της εξέλιξης, της απελευθέρωσης και της ισότητας, ίσως να έχουμε φτάσει στο σημείο να διεκδικούμε ξανά τα απολύτως δεδομένα. Ίσως να ήρθε, όμως, και η ώρα να κοιτάξουμε το φαινόμενο αυτό κατάματα. Αν οι παραπάνω ιστορίες σε έκαναν να νιώσεις ένα τσίμπημα, σου θύμισαν εσένα ή έστω τις έχεις ακούσει γύρω σου ή κι αν ακόμα είσαι εσύ αυτή η φωνούλα, το θέμα σε αφορά και ήρθε η ώρα αύριο, την στιγμή που θα χτυπήσει το ξυπνητήρι σου να αλλάξεις αυτή τη φορά το σενάριο…
Ονομάζομαι Όλγα Πορτοκαλίδου. Είμαι φιλόλογος με μεταπτυχιακό στην αρχαία ελληνική γλώσσα. Ασχολούμαι με τη διδασκαλία και την επιμέλεια κειμένων. Είμαι 30 ετών και αποφάσισα να ασχοληθώ πιο ενεργά με το κομμάτι του φεμινισμού πριν 3 χρόνια μέσω της επαφής μου με την ΧΕΝ, καθώς πιστεύω πως κάθε νέα γυναίκα οφείλει να είναι ενεργή στα ζητήματα που την αφορούν.