Όταν ο γιος σκοτώνει τη μητέρα

Και πριν προλάβουν να μαραθούν τα λουλούδια από την κυριακάτικη γιορτή της μητέρας …

Μια ακόμα γυναικοκτονία την επόμενη μέρα …  μητέρας από το ίδιο της το παιδί.

Από τη μυθολογία στην ιστορία, από την Κλυταιμνήστρα που τη δολοφόνησε ο γιος της Ορέστης, στην Ιουλία Αγριππίνα που τη δολοφόνησε ο γιος της Νέρωνας, η μητροκτονία, μια ακόμα μορφή γυναικοκτονίας.

Το θετικό κοινωνικό πρόσημο της μητρότητας που ανυψώνεται, εξυμνείται και γιορτάζεται μπορεί ανά πάσα στιγμή να αποδυναμωθεί και να προταθεί η ενοχή του θύματος, επειδή ακόμα και η μητέρα, είναι γυναίκα. Και το πρώτο σοκ της κοινωνίας μπορεί να το διαδεχτεί η πατριαρχική «αρχή» της ενοχοποίησης της γυναίκας.

Αλλά, δεν χρειάζεται να πάμε σε γυναικοκτονία/μητροκτονία για να φανεί πως το βάθρο στο οποίο ανεβάζουν την έννοια «μητέρα», δεν στέκει πάντα σταθερό. Πόσες φορές δεν αποδίδεται το φταίξιμο στη μητέρα για τον «κακό δρόμο» που πήρε το παιδί της; Θεωρώντας την κοινωνικοποίηση του παιδιού στην οικογένεια σαν δική της αποκλειστική ευθύνη;

Η ενοχοποίηση του θύματος σε κάθε μορφή γυναικοκτονίας βασίζεται στην εξουσία του ενός φύλου πάνω άλλο. Αποτελεί μια ακόμα έκφραση της πατριαρχικής κυριαρχίας πάνω στη γυναίκα, που ακόμα και αν είναι έχει έναν «ιερό» από την κοινωνία ρόλο, αυτόν της μητρότητας, μπορεί να αποτελέσει θύμα δολοφονίας, επειδή το φύλο «υπερβαίνει» ακόμα και αυτή την «παγκοσμιότητα» του μητρικού προτύπου.

Οι μητροκτονίες είναι και αυτές γυναικοκτονίες, οι μητέρες, όπως όλες οι γυναίκες οφείλουν υποταγή στις «αρχές» της πατριαρχικής κουλτούρας. Αποδοχή ενός συστημικού/ θεσμικού, όσο και ατομικού Λόγου κυριαρχίας. Ενός Λόγου που αναπαράγεται σε πραγματικό και συμβολικό επίπεδο, σε ατομικό και συλλογικό και συνιστά το βασικό θεμέλιο της φυσικής και συμβολικής βίας σε βάρος κάθε γυναίκας, αλλά και σε βάρος όλων των γυναικών, ως φύλο.