Η βία κατά των γυναικών δεν έχει πρόσημο

Η βία κατά των γυναικών είτε «ανώνυμη», είτε με «ονοματεπώνυμο» είναι ίδια και την εξασκεί ο θύτης στο θύμα. Έχει πολλές αφορμές αλλά, ένα κοινό διαχρονικό αίτιο. Την εξουσία που ο θύτης θεωρεί ότι, «δικαιωματικά», μπορεί να έχει πάνω στο θύμα, αποτέλεσμα των αντιλήψεων και της ανισότητας που κυριαρχούν ακόμη και σήμερα.

Η βία κατά των γυναικών δεν έχει πρόσημο. Μπορεί να την υποστεί οποιαδήποτε γυναίκα, και δράστης – κακοποιητής- μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε άντρας. Το φαινόμενο δεν εξαρτάται από την κοινωνική ή οικονομική τάξη, το εκπαιδευτικό επίπεδο, το επάγγελμα, την αναγνωρισιμότητα, είτε του θύματος είτε του δράστη, όπως αποδεικνύεται καθημερινά.

Το λογικό συμπέρασμα θα ήταν ότι, από τη στιγμή που θύμα βίας μπορεί να είναι οποιαδήποτε γυναίκα και δράστης οποιοσδήποτε άνδρας, η αντιμετώπιση θα έπρεπε να είναι η ίδια σε κάθε υπόθεση. Δεν θα πρέπει να ενδιαφέρει αν η βία συνέβη μία φορά ή περισσότερες, με το ίδιο ή άλλο θύμα, αν θύμα και θύτης είναι αναγνωρίσιμα πρόσωπα ή όχι. Φαίνεται, όμως, από όσα δημοσιοποιούνται αυτές τις ημέρες ότι, η αντιμετώπιση μπορεί και να ποικίλλει, με βάση κοινωνικά και άλλα κριτήρια.

Να ξαναθυμίσουμε, λοιπόν, ότι:

Όχι, δεν ήταν η «κακιά η ώρα, δεν ήταν ο κακοποιητής «ψυχικά άρρωστος», δεν ήταν «ιδιωτική υπόθεση». Ήταν άσκηση βίας.

Για όλες τις γυναίκες, η βία έχει συνέπειες, οι οποίες πρέπει να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο ακριβώς, υποστηρικτικό, διευκολυντικό και αποτελεσματικό, τρόπο. Δεν θα πρέπει να ντρέπονται για τα σημάδια που φέρουν στο σώμα και τη ψυχή τους. Δεν είναι σημάδια ντροπής και ενοχής για τις ίδιες, αλλά για τους κακοποιητές τους.

Σε όλες τις υποθέσεις, θα πρέπει ο γιατρός, το νοσηλευτικό προσωπικό, ο κοινωνικός λειτουργός κλπ. που έρχεται σε άμεση επαφή με το θύμα, να καταγγέλλουν το συμβάν της βίας στις Αρχές.

Για όλες τις γυναίκες, θα πρέπει να κινητοποιούνται άμεσα οι διαδικασίες προστασίας. Όλες πρέπει να νιώθουν και να είναι ασφαλείς και να στηρίζονται έμπρακτα και με τον ίδιο τρόπο, από τις αστυνομικές και δικαστικές αρχές, για να ανταποκρίνονται στις διαδικασίες, είτε τις γνωρίζουν είτε όχι.

Σε όλες τις υποθέσεις πρέπει να εφαρμόζονται όλα όσα προβλέπει ο Έλληνας νομοθέτης και όλα όσα προβλέπουν οι διεθνείς συμβάσεις που έχουν επικυρωθεί, όπως η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης.

Δεν ζητάμε κάτι αδύνατο ή κάτι που δεν προβλέπεται, άλλωστε, όπως είδαμε, είναι απολύτως εφικτό, απλά, όχι με τον ίδιο τρόπο για όλες…