Μία «ιπτάμενη μαία» στο Παρίσι …

… στη βοήθεια των άστεγων εγκύων γυναικών … Δεν έχει κάπα για να πετάξει, αλλά μια βαλίτσα σε ρόδες…

Απόδοση στα ελληνικά του Άρθρου της Marie Piquemal στη Libération «Tous les soirs, on les laisse dehors» : à Paris, une «sage-femme volante» au secours des femmes enceintes sans abri» που δημοσιεύθηκε 3/11/ 2023

Στους δρόμους και τις γειτονιές του Παρισιού, όλο και περισσότερες έγκυες γυναίκες, γυναίκες με νεογέννητα ή νήπια, κοιμούνται έξω κάθε βράδυ...

Μια μαία, η Véronique Boulinguez, διασχίζει καθημερινά τους δρόμους του Παρισιού, με τα ιατρικά της σύνεργα, σε μια προσπάθεια να τις βοηθήσει με όποιον τρόπο μπορεί. Η εργασιακή της θέση δημιουργήθηκε το 2016 από το Δήμο του Παρισιού, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ασφαλούς διαβίωσης των εγκύων και των νεογέννητων. Κάθε βράδυ, στο Παρίσι και τα περίχωρα, δεκάδες μητέρες με τα μωρά τους κοιμούνται έξω, μόλις βγαίνουν από το μαιευτήριο. Η Véronique Boulinguez εντόπισε 300 έγκυες γυναίκες πέρυσι στην πρωτεύουσα, αλλά κανείς δεν γνωρίζει τον ακριβή αριθμό τους. Αυτήν τη στιγμή στο Παρίσι, 1.500 καθημερινά αιτήματα στέγασης δεν καλύπτονται, λόγω έλλειψης χώρου, συμπεριλαμβανομένων ατόμων με οικογένειες, και εγκύων, που μένουν  χωρίς λύση. Η κατάσταση γίνεται όλο και πιο ανησυχητική όσο περνά ο καιρός.

Σύμφωνα με τις Οδηγίες που δόθηκαν από τις κρατικές υπηρεσίες και τη Νομαρχία, στο πλαίσιο των περικοπών στον προϋπολογισμό, « … η χρήση των ξενοδοχείων για οικογένειες θα γίνει με αυστηρή τήρηση του πλαφόν και των κριτηρίων ιεράρχησης… » : Πρώτες έρχονται οι «γυναίκες θύματα βίας», μετά όσες είναι «έγκυες πάνω από επτά μηνών» και τέλος «γυναίκες που βγαίνουν από το μαιευτήριο ή με παιδί κάτω των 3 μηνών». Με άλλα λόγια, οι μητέρες με μωρό άνω των 3 μηνών δεν θεωρούνται πλέον ομάδα προτεραιότητας και, επομένως, δεν έχουν καμία πιθανότητα περίθαλψης, στο σημερινό πλαίσιο.

Η Véronique θα μπορούσε να γράψει ένα βιβλίο, με ιστορίες γυναικών. Η ίδια αποτελεί έναν κρίκο σε μία αλυσίδα ζωτικής σημασίας, αποτελούμενη από γραμματείς, μαίες, ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς, που όλοι μαζί απαρτίζουν το «Κέντρο Προστασίας της Μητέρας», με μόνο στόχο την παρακολούθηση της εγκυμοσύνης έως τον 7ο μήνα κύησης, των γυναικών που διαβιούν στον δρόμο, έως ότου καταφέρουν να βρουν μαιευτήριο.

Προ πενταετίας, η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών που συναντούσε η Véronique, ήταν υπό την επήρεια σκληρών ναρκωτικών, ή, προερχόμενες από την κοινότητα των Ρομά.

Το προφίλ των γυναικών αυτών δεν είναι πια το ίδιο.

Σήμερα, γυναίκες που διαβούν στον δρόμο, είναι αυτές που ξέφυγαν από έναν βίαιο σύντροφο, ή αυτές που ένα απρόσμενο συμβάν στη ζωή τους, τις οδήγησε σε αυτήν τη κατάσταση.

Επίσης, γυναίκες πρόσφυγες από την Ακτή Ελεφαντοστού, το Μάλι, τη Γουινέα και την Αλγερία, που φτάνουν στη Γαλλία ήδη έγκυες ή με πολύ μικρά μωρά.

Ο Δήμος του Παρισιού διεξήγαγε μια έρευνα, προκειμένου να κατανοήσει το ταξίδι αυτών των γυναικών. Τα αποτελέσματα της έρευνας που πραγματοποιήθηκε μεταξύ Ιουνίου και Οκτωβρίου 2022 ήταν τα εξής : το 64% των γυναικών αυτών κατάγονταν από την Ακτή  Ελεφαντοστού. Από αυτές το 72% φτάνει στην Γαλλία με παιδί κάτω των 3 ετών ή είναι έγκυες. Η πλειοψηφία αυτών ζητά άσυλο, λέγοντας ότι τράπηκε σε φυγή από την χώρα καταγωγής τους, προκειμένου να δραπετεύσουν από καταναγκαστικούς γάμους, να γλιτώσουν από σωματική και σεξουαλική βία, καθώς και από κλειτοριδεκτομές, παρά το γεγονός ότι η πρακτική αυτή του ακρωτηριασμού των γυναικείων γεννητικών οργάνων έχει απαγορευτεί από το 1998 στην Ακτή του Ελεφαντοστού, το ποσοστό επικράτησής της στα βόρεια της χώρας υπερβαίνει το 80%.

Η έρευνα αυτή ταξινομεί αυτές τις γυναίκες σε τέσσερεις κατηγορίες:

Η πρώτη κατηγορία είναι οι λεγόμενες  «συνεργάτριες», καταρτισμένες και σε καλή κατάσταση, οι οποίες θέλουν να ξεφύγουν από τις παραδόσεις. Συχνά, έχουν μια λύση διαμονής όταν φτάνουν στη Γαλλία, η οποία καταρρέει με την πάροδο του χρόνου, οδηγώντας τες στο δρόμο.

Η δεύτερη κατηγορία, είναι εκείνες των οποίων το ταξίδι οργανώθηκε από «έναν σωτήρα» και πέφτουν θύματα εξαιρετικά οργανωμένων δικτύων εκμετάλλευσης στην Τυνησία και το Μαρόκο, από τα οποία χρειάζονται χρόνια για να απεγκλωβιστούν.

Τέλος, η λεγόμενη «απομονωμένη» κατηγορία, αφορά γυναίκες συχνά χωρίς εκπαίδευση, οι οποίες έφυγαν από τη χώρα τους, χωρίς καμία προετοιμασία και βρίσκονται σε εξαιρετική επισφάλεια κατά την άφιξή τους, στη Γαλλία. Είναι, μάλιστα, οι πιο «ορατές» στους δρόμους του Παρισιού, όπως επιβεβαιώνει και η Véronique.

Μερικές από αυτές τις γυναίκες γεννούν παιδιά από βιασμό στη Γαλλία, ή, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους, στη χώρα. Μια πραγματικότητα, που τεκμηριώθηκε τον Σεπτέμβριο από το επιστημονικό περιοδικό «The Lancet»: το 26% από τις  273 αιτούσες άσυλο που ερωτήθηκαν, δήλωσαν θύματα σεξουαλικής βίας κατά τους τελευταίους δώδεκα μήνες στη γαλλική επικράτεια και το 75% αυτών πριν από την είσοδό τους στη Γαλλία.

Η Véronique, όμως, λέει πως υπάρχουν και στιγμές χαράς, όταν βλέπεις: το σχολικό φύλακα που ανοίγει την πύλη λίγο νωρίτερα για να μπορέσει μια μαμά να πλύνει το μικρό της πριν το μάθημα. Τη δασκάλα που παίρνει έναν μαθητή στο σπίτι, όταν η μητέρα του γεννά. Την Sidibé, με το πολύχρωμο φόρεμά της, που έρχεται να ανακοινώσει το πρώτο της συμβόλαιο ορισμένου χρόνου. Τον πατέρα, που μετά από χρόνια κακουχιών στο δρόμο, βρήκε δουλειά στην Αλσατία και στέγη για τις τέσσερις κόρες του και της στέλνει τακτικά φωτογραφίες. Τα παιδιά που γελούν στα εργαστήρια που διοργανώνει, για να ξεχαστούν για κάποιες ώρες…

Πηγή : liberation.fr